Lorenzo Pusceddu

Lorenzo Pusceddu

(Orotelli, 1947 – Roma, 2016)

L

orenzo Pusceddu è nato Orotelli il 9 febbraio del 1947. Conseguì il diploma alla scuola agraria e dal 1971 ricoprì il ruolo di dirigente sindacale provinciale della Cgil di Nuoro. Collaborò con la carta stampata e la TV: “Sa Sardigna”, “Nazione Sarda”, “ La Nuova Sardegna”, “Telesardegna”. 

Ricevette premi letterari in concorsi di poesia in sardo. Si interessò di etnologia e di tradizioni popolari della Sardegna. Grazie ali studi e alle informazioni fornite dal bisnonno ricostruì la maschera del carnevale di Orotelli s’“Eritaju” scomparsa nel 1850 circa. La maschera era legata ai riti pagani di iniziazione  e della fecondazione.Attualmente tale maschera si trova esposta presso il Museo Etnorafico Regionale di Nuoro. Ha pubblicato: Dae s’umbra de s’istoria – Dall’oscurità della storia (1979, un Lp di musica e canzoni in lìngua sarda); i romanzi: S’arvore de sos tzinesos (1982, il primo scritto in lingua sarda), Mastru Taras – Maestro Taras (1999, 2° premio di letteratura Istituto Regionale Etnografico), Su belu de sa bonaura (2001), Pipinidas e iscazas (2005, racconti per bambini), Dona Mallena (2007, vincitore del premio di letteratura “Casteddu de sa Fae-Castello della fava”, Posada), opere non ancora pubblicate sono: Bindichi Contos Seperos (contus), Mi naras paraulas cun sapore de lentore (poesie scelte), Su canticu de su Pane (traduzione in sardo di “Il canto del pane” del poeta armeno Daniel Varujan). Lorenzo Pusceddu abitava a Siniscola ma è morto a Roma nel 2016 per la precisione il 9 gennaio. La sua poesia Plastica, plastica, plastica è molto bella e divertente per ciò che esprime. 

PLÀSTICA, PLÀSTICA, PLÀSTICA

Est possibile chi sa terra torret che a prima
cando sa plastica non fit imbentada
pro divenner fruttu siccu in sas cresuras?
Osserba amicu cun atentzione,
peri in sos locos prus bellos e luntanos
dae s’omine dannarzu, ite bides?Ite bides in su Gennargentu,
in su monte de Gonare e in su Montarbu,
inue solu sa cascasina
de baccas e crapas arestadas,
fracaiat a su sole e in ierru s’isorbiat?
Ite bides in medas mares nostros
como chi sa zente l’at cumpresa
chi su sole “no imbuttat sa bellesa”,
ca “messare” non si podet in sa rena?
E in sos trainos siccos ite bides?
Ite bides in sos buscos
cando su focu battit derramas,
disisperu, nieddore e morte?
E in sas banchinas de cada istradone,
noos muntonarzos, ite bides?
Bides restos de cucinas ruinzadas,
banittas preucosas, gommas consumidas,
ampullas truncadas, carchinatzu e teula secada,
botteddos de cunserba e papilamine,
batterias chena garriga, frundidas,
ozu brusiadu e plastica, plastica…
plastica de cada zenia,
de cada mannaria e de cada colore.
Plastica chi luchet bianca che nie
peri in sos pranos tintieddados dae su focu,
prichizonada, ma non consumida.
Ite si podet facher, caru amicu,
datu chi su progressu non si firmat?
Torrare a s’anticoriu non si podet,
ca su tempus coladu gai restat,
ma podimus imparare de nou a caminare
in custa terra chi cheret rispettada.
B’at una leze de natura, ismenticada:
nudda si creat, nudda si distruet,
ma pro fortuna totu mudat forma.
Dae inoche podimus comintzare
bene nande a sos zovanos de oe
de mudare sos restos in ricchesa.
(2° Premiu – Sarule 1995)

Condividi

Condividi su facebook
Facebook
Condividi su whatsapp
WhatsApp
Condividi su email
Email

Un progetto con il contributo della Fondazione di Sardegna

Acquista il libro di
SU SARDU, LÌNGUA
DE EUROPA